در جمعم و تنهايم، نشنود كس صدايم
 

عاشقم و شيدايم، شاهد من خدايم
 

گاهي روم به افلاك، به هرجا سركشانم
 

گاهي حيران و سرمست، له شده زير پايم
 

آگاهي چون فزون شد، ناكامي من بيش‌تر
 

در معني اين جهان، مانده و بي صدايم
 

هر چند راز هستي، بركس عيان نباشد
 

بهر شناخت معني، شاهين تيز پايم
 

منم فواد دوران، شاهكار آفرينش
 

براي ديد معشوق، همواره در جفايم
 

ديشب من و دل، باهم قراري داشتيم
 

نهال دوستي را، بهر عمري كاشتيم
 

آموزش زمن و، پرورش كار دل شد
 

بهر تربيتش، كورس رقابت گذاشتيم
 

ناگهان باد خزان، در كندن آن هم‌زمان
 

صبح از آن بزم محبت، يك خيالي داشتيم